Κενό...

Όταν στερεύουν τα δάκρυα, τελειώνουν και τα συναισθήματα. Και είναι τότε που κοιτάς το ταβάνι και δεν ξέρεις τι να αισθανθείς. Γιατί άλλο πόνο δεν μπορείς να νιώσεις,έχεις αδειάσει από κάθε αυναίσθημα...και πάλι ξέρω οτι είναι για λίγο, γι' αυτό και το απολαμβάνω αυτό το κενό. Γιατί τη Δευτέρα ξαναδίνω μάθημα και αναγκαστικα θα τον δω , όπως θα τον βλέπω και για ακόμα μια εβδομάδα. Ακόμα κι αν φαίνεται παράξενο, ακόμα κι αν ξέρω ήδη πόσο θα πονέσει , ναι. Θέλω να τελειώσει . Να φύγω, να ξεφύγω απ'αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα γιατί ο χειρότερος πόνος δεν είναι η έλλειψη του , αλλά το να με αγνοεί.
Και θα μιλήσω και με τη μαμά μου γι' αθτά που μ' ενοχλούν...Το κακό είναι οτι θα με δει σαν πρόβλημα...Σαν να είμαι εγώ αυτή που της καταστρέφει τη ζωή...Άλλα για πρωτη φορά δε θα κοιτάξω τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν σ΄εκείνη, οχι. Εμένα θα κοιτάξω τώρα και θα αρχίσω να λύνω τα προβλήματα , αντί να τα φορτώνομαι εγώ. Ναι. Ένα-ένα , θα τα λύσω. Όχι όλα, αυτά που λύνοντα μόνο.
Το άλλο, το μόνο που δε λύνεται μα είναι αυτό που πονάει περισσότερο απ' 'ολα, βρίσκεται αποκλειστικά στα δικά του χέρια. Όπως άλλωστε και στις δίκες του αντοχές. Θα αντέξει άραγε αυτός τη δική μου έλλειψη ; Γιατί αυτός είναι που συνήθως δεν αντέχει. Ναι, ομολογουμένως έχω μεγαλύτερη αντοχή , πράγμα το οποίο οφείλεται στον τεράστιο εγωίσμο μου, που εδώ δε με βοήθησε και ιδιαίτερα...Τέλος πάντων...Τώρα και να θέλω , δεν μπορώ να κάνω κάτι. Κι αυτός θα συνεχίσει να με θεωρεί μια σκύλα που έβαζε λόγια πισω από την πλάτη του. Ας είναι...