Μόνη...εντελώώώς όμως...

Τους βαρέθηκα όλους τους...! Βασικά τον εαυτό μου βαρέθηκα να τον βλέπω έτσι...Πιφ! Μπορεί και να τους κατηγορώ άδικα τελικά...Δεν ξέρω. Από τότε που έφυγε εκείνος, μου φαίνονται όλα σκατά.Και καλά εγω, το χειρότερο είναι που ξεσπάω πάνω στους άλλους...Αλλά δεν μπορώ κι εγώ γαμώτο!! εκείνος από τοτε που τσακωθήκαμε, όχι μονο δε θέλει να με βλέπει, αλλά κάνει και σαν να μην υπάρχω, που όλοι ξέρουμε οτι δεν υπάρχει χειρότερο από το να μας αγνοούν.
Και μέσα σ'όλο αυτό που τραβάω, έχω και δυο βλάκες για γονείς...ο ένας με τον κόσμο , τα δικαιώματα και το καθαρό του κούτελο-μην ξεράσω- και η άλλη στην κοσμάρα της με έχει παντελώς γραμμένη.
Επιπρόσθετα οι φίλες μου εδώ δεν ξέρω κατα πόσο είναι πραγματικές, κάτι που με κανει να νοσταλγώ την παλιά παιδική μου φίλη, που τη βλέπω σπάνια πια, αλλά αγαπιόμαστε πάντα. Και, φυσικά , εκείνον. Καλύτερος φιλος ποτέ δε μου είχε τύχει. Ήταν απ' αυτούς που δεν ντρέπεσαι ποτέ να τους πεις τίποτα απ' αυτά που σε βασσανίζουν, και πάντα ακούνε με κατανόηση, και σου προσφέρουν απλόχερα τη ζεσή τους αγκαλίτσα όποτε τη χρειάζεσαι...Γι' αυτό μου φαίνεται ξένο και με πονάει που δεν έχω πια καμία θέση ανάμεσα στα χέρια του...
Και τώρα: απόλυτα ΜΟΝΗ. Δεν έχω πια κανέναν να τα πω , και μουσκεύω μόνο το μαξιλάρι μου με δάκρυα. Χώρια απ' αυτό, έχω φυτευτεί με τα βιβλία προσπαθώντας να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου από τον κόσμο αυτό και να μην σκέφτεται. Αν και, ακόμα και ελεύθερο να το αφήσω, δε θα σκεφτεί και πολλά.Μόνο μια εικόνα: Εγώ μέσα στην αγκαλιά του...