Φίλοι, φίλοι, φίλοι

Είμαι πολύ ευτυχισμένη που έχω φίλους. Οι περισσότεροι δεν το εκτιμούν , αλλά εγω , έχοντας ήδη μια μετακόμιση στο ιστορικό μου , έχω μάθει να τους αγαπάω πάρα πολύ. μετά την παρασκευή που δινω το τελευταίο μάθημα, φεύγω κατ'ευθείαν. Έχω ελάχιστο χρονο στη διάθεσή μου για να τουσ αποχαιρετήσω. Πποβλέπω να πέφτει κλάμα... Είναι υπέροχοι όλοι τους! Φοβεροί , ο καθένας τους ξεχωρίζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Οι άλλες παρέες λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους, η δική μου όχι . Οι φίλοι μου είναι οι καλύτεροι! Και πόσα δεν τους λέω! Αν ήταν στο χαρακτήρα μου όλες αυτές οι γλυκανάλατες μπούρδες, θα τους έλεγα οτι τους αγαπάω πάρα πολύ, οτι θα μου λείψουν όσο δεν πάει, οτι τους χρειάζομαι στη ζωή μου και οτι είναι το καταφύγιό μου ό,τι κι αν συμβαίνει...Αχ! Παιδιά ...Σ-Α-Σ Α-Γ-Α-Π-Α-Ω!!!!!!!!!!

Καλοκαιράκιιιιι!!!!

Ναι , ναι !! επιτέλους ήρθε! όχι πώς μου αρέσει η ζέστη, ίσα-ίσα, τη θεωρώ ελεέινη.Αλλά όπως και να το δεις, οι δικακοπές είναι φοβερό πράμα. Φεύγεις μακριά και για λίγο καιρό δε βλέπεις τα μούτρα κανενός που δε γουστάρεις. Και ανυπομονώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα.Όχι τόσο όσο πριν , βέβαια. Το θέμα είναι οτι σε κάποιο σαχλο-περιοδικό , από αυτά που δεν πολυσυμπαθώ, διάβασα κάτι που μου χρειαζόταν για να καταλάβω ορισμένα πράγματα. Το θέμα είναι , λοιπόν, οτι υπάρχουν εκεί έξω τόσοι άνθρωποι που η ζωή τους είναι μια πραγματική κόλαση και εμείς καθόμαστε και χαραμίζουμε τη δική μας τη ζωή που είναι Θείο δώρο κλαίγοντας για μ*******ς! Είναι μικρή η ζωή. Τόσο μικρή που δεν έχουμε τα περιθώρια να ζούμε δυστιχισμένοι. Και , σε τελική ανάλυση γιατι να βυθιζόμαστε στη μιζέρια για προβλήματα που λύνονται ; Γιατι - ναι - υπάρχει λυση κι αυτή δεν είναι η κατάθλιψη. Και όσο για τα προβλήματα ερωτικής φύσεως, Υπάρχει ένας κανονας που πάντοτε ισχύει : Όταν φεύγει ένα τρένο, πάντα έρχεται το επόμενο...

Κενό...

Όταν στερεύουν τα δάκρυα, τελειώνουν και τα συναισθήματα. Και είναι τότε που κοιτάς το ταβάνι και δεν ξέρεις τι να αισθανθείς. Γιατί άλλο πόνο δεν μπορείς να νιώσεις,έχεις αδειάσει από κάθε αυναίσθημα...και πάλι ξέρω οτι είναι για λίγο, γι' αυτό και το απολαμβάνω αυτό το κενό. Γιατί τη Δευτέρα ξαναδίνω μάθημα και αναγκαστικα θα τον δω , όπως θα τον βλέπω και για ακόμα μια εβδομάδα. Ακόμα κι αν φαίνεται παράξενο, ακόμα κι αν ξέρω ήδη πόσο θα πονέσει , ναι. Θέλω να τελειώσει . Να φύγω, να ξεφύγω απ'αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα γιατί ο χειρότερος πόνος δεν είναι η έλλειψη του , αλλά το να με αγνοεί.
Και θα μιλήσω και με τη μαμά μου γι' αθτά που μ' ενοχλούν...Το κακό είναι οτι θα με δει σαν πρόβλημα...Σαν να είμαι εγώ αυτή που της καταστρέφει τη ζωή...Άλλα για πρωτη φορά δε θα κοιτάξω τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν σ΄εκείνη, οχι. Εμένα θα κοιτάξω τώρα και θα αρχίσω να λύνω τα προβλήματα , αντί να τα φορτώνομαι εγώ. Ναι. Ένα-ένα , θα τα λύσω. Όχι όλα, αυτά που λύνοντα μόνο.
Το άλλο, το μόνο που δε λύνεται μα είναι αυτό που πονάει περισσότερο απ' 'ολα, βρίσκεται αποκλειστικά στα δικά του χέρια. Όπως άλλωστε και στις δίκες του αντοχές. Θα αντέξει άραγε αυτός τη δική μου έλλειψη ; Γιατί αυτός είναι που συνήθως δεν αντέχει. Ναι, ομολογουμένως έχω μεγαλύτερη αντοχή , πράγμα το οποίο οφείλεται στον τεράστιο εγωίσμο μου, που εδώ δε με βοήθησε και ιδιαίτερα...Τέλος πάντων...Τώρα και να θέλω , δεν μπορώ να κάνω κάτι. Κι αυτός θα συνεχίσει να με θεωρεί μια σκύλα που έβαζε λόγια πισω από την πλάτη του. Ας είναι...

Μόνη...εντελώώώς όμως...

Τους βαρέθηκα όλους τους...! Βασικά τον εαυτό μου βαρέθηκα να τον βλέπω έτσι...Πιφ! Μπορεί και να τους κατηγορώ άδικα τελικά...Δεν ξέρω. Από τότε που έφυγε εκείνος, μου φαίνονται όλα σκατά.Και καλά εγω, το χειρότερο είναι που ξεσπάω πάνω στους άλλους...Αλλά δεν μπορώ κι εγώ γαμώτο!! εκείνος από τοτε που τσακωθήκαμε, όχι μονο δε θέλει να με βλέπει, αλλά κάνει και σαν να μην υπάρχω, που όλοι ξέρουμε οτι δεν υπάρχει χειρότερο από το να μας αγνοούν.
Και μέσα σ'όλο αυτό που τραβάω, έχω και δυο βλάκες για γονείς...ο ένας με τον κόσμο , τα δικαιώματα και το καθαρό του κούτελο-μην ξεράσω- και η άλλη στην κοσμάρα της με έχει παντελώς γραμμένη.
Επιπρόσθετα οι φίλες μου εδώ δεν ξέρω κατα πόσο είναι πραγματικές, κάτι που με κανει να νοσταλγώ την παλιά παιδική μου φίλη, που τη βλέπω σπάνια πια, αλλά αγαπιόμαστε πάντα. Και, φυσικά , εκείνον. Καλύτερος φιλος ποτέ δε μου είχε τύχει. Ήταν απ' αυτούς που δεν ντρέπεσαι ποτέ να τους πεις τίποτα απ' αυτά που σε βασσανίζουν, και πάντα ακούνε με κατανόηση, και σου προσφέρουν απλόχερα τη ζεσή τους αγκαλίτσα όποτε τη χρειάζεσαι...Γι' αυτό μου φαίνεται ξένο και με πονάει που δεν έχω πια καμία θέση ανάμεσα στα χέρια του...
Και τώρα: απόλυτα ΜΟΝΗ. Δεν έχω πια κανέναν να τα πω , και μουσκεύω μόνο το μαξιλάρι μου με δάκρυα. Χώρια απ' αυτό, έχω φυτευτεί με τα βιβλία προσπαθώντας να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου από τον κόσμο αυτό και να μην σκέφτεται. Αν και, ακόμα και ελεύθερο να το αφήσω, δε θα σκεφτεί και πολλά.Μόνο μια εικόνα: Εγώ μέσα στην αγκαλιά του...